To zaburzenie, choć występujące u około 2% populacji, często pozostaje niewykryte przez długi czas, szczególnie u dzieci, co może prowadzić do poważnych konsekwencji w ich rozwoju i edukacji. Dlatego istotne jest, aby specjaliści, nauczyciele i rodzice zrozumieli znaczenie wczesnej diagnozy i leczenia niedowidzenia. W niniejszym artykule przyjrzymy się bliżej charakterystyce, przyczynom oraz sposobom diagnozowania i leczenia niedowidzenia.
Niedowidzenie to obniżenie ostrości widzenia w jednym bądź (rzadko) w obojgu oczach. Osoba z niedowidzeniem mimo zastosowania najlepszej możliwej korekcji okularowej lub za pomocą soczewek kontaktowych nie osiąga pełnej, normatywnej ostrości widzenia. Niedowidzenie jest bardzo „podchwytliwym” zaburzeniem, ponieważ jedno z oczu pacjenta najczęściej widzi bardzo dobrze. W tej sytuacji rodzice nie widzą problemu ze wzrokiem u swoich dzieci. Brak badania kontrolnego lub przesiewowego powoduje, że przez kilka lat niedowidzenie może zostać niewykryte.
Niedowidzenie klasyfikujemy wg stopni:
- Niedowidzenie dużego stopnia – występuje, gdy ostrość wzroku wynosi 10% normy widzenia lub mniej.
- Niedowidzenie średniego stopnia – w tym przypadku ostrość wzroku wynosi 10–30% normy.
- Niedowidzenie małego stopnia – ostrość wzroku oscyluje pomiędzy 30% a 80%.
Objawy niedowidzenia
Jedno z oczu widzi dobrze i dziecko może nie zdawać sobie sprawy z tego, że używa i dobrze widzi tylko jednym okiem. Objawy, jakie mogą się pojawić, są mało charakterystyczne dla wady wzroku.
Najczęściej można zauważyć u dziecka:
- faworyzowanie jednej strony ciała,
- nastawianie głowy bokiem,
- przekręcanie całego ciała w jedną stronę,
- przymykanie, zasłanianie jednego z oczu,
- potykanie, uderzenie się o przedmioty znajdujące się z jednej strony ciała,
- ból jednego z oczu,
- ból głowy,
- przecieranie jednego z oczu.
Niestety, bardzo często się zdarza, że nie widzimy żadnych niepokojących objawów i dopóki nie trafimy z dzieckiem na badanie wzroku, nie wiemy o problemie.
Jakie są przyczyny niedowidzenia?
Obniżenie ostrości widzenia u pacjenta z niedowidzeniem nie ma organicznej przyczyny. Nie może być uznane za bezpośrednie następstwo jakichkolwiek nieprawidłowości w budowie gałki ocznej lub dróg wzrokowych.
Przyczyną niedowidzenia jest nieprawidłowa stymulacja wzrokowa we wczesnym okresie życia wywołana przez zez, wysoką wadę wzroku, różnowzroczność lub brak bodźców wzrokowych (ograniczenie używania oka, deprywacja wzrokowa).
Niedowidzenie a zez
Jeśli jedno z oczu stale ustawia się nieprawidłowo, może rozwinąć się w nim niedowidzenie. Obrazy pochodzące z zezującego oka są hamowane i tłumione w ośrodkach korowych. Mózg „musi wybrać”, z którego oka korzysta i zdecydowanie wybierze obraz pochodzący z prawidłowo patrzącego oka. Mówi się wówczas o niedowidzeniu związanym z zezem. Jest to najczęstsza postać niedowidzenia.
Istnieje wiele rodzajów zeza: zez jawny i ukryty; zez stały i okresowy; zezy towarzyszące, akomodacyjne i porażenne. Każdy rodzaj zeza może w konsekwencji spowodować niedowidzenie. W części przypadków zaleca się zabieg operacyjny i ćwiczenia, w pozostałych p...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
