Podstawowym założeniem terapii integracji sensorycznej jest to, że procesy sensoryczne, czyli sposób, w jaki nasze zmysły przetwarzają informacje z otoczenia, odgrywają kluczową rolę w naszym zachowaniu, nauce i funkcjonowaniu codziennym. Osoby z zaburzeniami sensorycznymi mogą mieć trudności w przetwarzaniu bodźców z otoczenia, co może prowadzić do problemów z funkcjonowaniem społecznym, emocjonalnym czy umiejętnościami poznawczymi.
Terapeuci integracji sensorycznej pracują nad pobudzaniem i regulacją zmysłów poprzez różnorodne aktywności i ćwiczenia. Mogą one obejmować elementy dotyku, propriocepcji, równowagi, wzroku, słuchu i innych zmysłów. Celem terapii jest poprawa zdolności do adaptacji i odpowiedzi na bodźce sensoryczne oraz rozwijanie umiejętności funkcji motorycznych i poznawczych.
Niezwykle istotne jest, aby terapię integracji sensorycznej rozpocząć w jak najmłodszym wieku. Wynika to z faktu, że plastyczność neuronalna jest największa u małych dzieci i u nich właśnie możemy osiągnąć najlepsze efekty terapeutyczne. Nie oznacza to jednak, że terapia przeznaczona jest tylko dla małych dzieci. Plastyczność neuronalna występuje u człowieka przez całe życie, więc metodę tę można stosować nawet u osób dojrzałych.
Z uwagi na to, iż dysfunkcje integracji sensorycznej mogą przybierać zróżnicowane obrazy kliniczne, terapia musi być zindywidualizowana, czyli każdorazowo dostosowana do profilu zaburzeń konkretnej osoby.
Podczas terapii nie stosuje się sztywnego, powtarzalnego schematu ćwiczeń. Zajęcia przyjmują postać zabawy, do której stopniowo włącza się wszystkie sprawności, które u dziecka mają charakter deficytowy oraz proponuje się mu nowe doświadczenia ruchowe i doznania sensoryczne.
Terapia poprzedzona jest wykonaniem diagnozy przetwarzania procesów sensorycznych dziecka-pacjenta. Na tej podstawie można stworzyć profil sensoryczny pacjenta, a dzięki temu wiadomo, nad czym należy pracować.
Diagnoza nieprawidłowości w przetwarzaniu procesów sensorycznych obejmuje ocenę i identyfikację problemów związanych z przetwarzaniem informacji sensorycznych w organizmie danej osoby.
Proces ten zazwyczaj obejmuje kilka etapów:
- Wywiad i historia kliniczna. Specjaliści przeprowadzają wywiad z rodzicami dziecka, jego opiekunami w celu uzyskania informacji dotyczących historii rozwojowej, zachowań, reakcji na bodźce sensoryczne oraz ewentualnych trudności funkcjonalnych.
- Obserwacja zachowań. Specjaliści dokładnie obserwują zachowanie dziecka w różnych sytuacjach, zwracając uwagę na reakcje na bodźce sensoryczne, takie jak: dotyk, dźwięk, światło, zapachy czy ruch.
- Testy i oceny sensoryczne. Wykorzystuje się różne testy i oceny, które pomagają zidentyfikować specyficzne trudności sensoryczne. Mogą to być testy dotyczące równowagi, koordynacji ruchowej, przetwarzania wzrokowego czy słuchowego.
Po uzyskaniu pełnej diagnozy specjaliści mogą opracować plan terapeutyczny, który obejmuje strategie i ćwiczenia mające na celu poprawę przetwarzania sensorycznego i dostosowanie się do bodźców z otoczenia.
Diagnoza musi być przekazana rodzicom w postaci właściwie skonstruowanego raportu.
Podczas specjalnego spotkania terapeuta-diagnosta informuje rodzica o wynikach przeprowadzonych badań, przedstawiając rezultaty przeprowadzonych testów. Rodzice powinni zostać poinformowani, czy dziecko ma zaburzenia integracji sensorycznej i jakiego są one rodzaju. Najważniejsze jest wyjaśnienie rodzicom związków między problemami, które zgłosili, a wynikami przeprowadzonych badań. Ostatnim etapem rozmowy powinno być wskazanie na ewentualną konieczność prowadzenia...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
