Poniżej pokazano proces adaptacji przestrzeni domowej, którego celem jest nie tylko dostosowanie się do potrzeb poszukiwacza, ale również rozwijanie samoświadomości dziecka. Kluczowym aspektem jest nauczenie dziecka języka osobistego, który pozwala mu świadomie zarządzać swoimi potrzebami. Dziecko, rozumiejąc własny profil sensoryczny, staje się bardziej samodzielne i pewne siebie. Rodzina odgrywa nieocenioną rolę w tym procesie, dostarczając wsparcia, akceptacji i budując efektywną komunikację opartą na relacji. To podejście pozwala dziecku lepiej funkcjonować w domowym środowisku, wykorzystując swój potencjał i jednocześnie ucząc się, jak radzić sobie z wyzwaniami związanymi z jego unikalnym profilem sensorycznym.
Rozpoznawanie profilu sensorycznego dziecka to proces wymagający czasu, uwagi i cierpliwości zarówno ze strony rodziców, jak i terapeutów. Kluczowe jest tutaj nawiązanie świadomej i celowej relacji między rodzicem a dzieckiem oraz terapeutą a dzieckiem. Czas jest tu równie istotnym narzędziem jak zabawki czy inne pomoce terapeutyczne. W trakcie budowania kompetencji obsługi własnego profilu sensorycznego naturalne jest, że dziecko wielokrotnie doświadczy przestymulowania. Jest to część procesu uczenia się, jak radzić sobie z intensywnymi doznaniami sensorycznymi. Ważne jest, aby podczas tej pracy zachować łagodność i współczucie wobec siebie i dziecka. Przestymulowanie może być frustrujące, ale istotne jest, aby nie poddawać się i kontynuować pracę z dzieckiem w sposób konsekwentny. Cierpliwość i zrozumienie ze strony rodziny są niezbędne, aby zapewnić dziecku najlepsze warunki do rozwoju i nauki radzenia sobie ze swoimi unikalnymi wyzwaniami sensorycznymi.
W procesie adaptacji przestrzeni domowej do potrzeb dziecka kluczowa jest akceptacja obecności elementów stymulujących w codziennym otoczeniu. Nie chodzi tu o budowanie skomplikowanych konstrukcji, jak ogromny tor przeszkód czy sezonowy plac zabaw, lecz o świadome włączenie materiałów sensorycznych do domowej przestrzeni. Ważne jest, aby duże pomoce i zabawki były dostępne w miejscach, które są często używane przez rodzinę. Dzięki temu dziecko może z nich korzystać w naturalny sposób, bez konieczności przechodzenia do specjalnie wydzielonych stref, jak np. siłownia w piwnicy.
Należy zatem dokładnie przemyśleć rozmieszczenie materiałów sensorycznych, aby były one łatwo dostępne, a jednocześnie nie zakłócały funkcjonalności i estetyki domowej przestrzeni. Choć może to oznaczać pewne kompromisy w zakresie wystroju, warto pamiętać, że adaptacja przestrzeni do potrzeb dziecka jest inwestycją w jego rozwój i samopoczucie.
Dynamika naszej rodziny oraz potrzeby naszego dziecka skłoniły nas do przeprowadzenia trwałych adaptacji w dwóch głównych przestrzeniach naszego domu: w obszarze wspólnym oraz w pokoju dziecięcym, który nasze dziecko dzieli ze swoją siostrą. Ponieważ spędza najwięcej czasu właśnie w tych miejscach, zdecydowaliśmy, że to tam należy skoncentrować nasze wysiłki adaptacyjne.
W przestrzeni wspólnej zamontowaliśmy haki na suficie, które służą do podwieszania różnorodnych pomocy, takich jak bujawki i huśtawki. Dzięki temu nasze dziecko ma stały dostęp do form aktywności ruchowej, które są tak ważne dla jego rozwoju sensorycznego. W pokoju dziecięcym natomiast pojawiła się drabinka gimnastyczna, która zapewnia dodatkowe możliwości do zabaw ruchowyc...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
