To wymaga cierpliwości, uważnej obserwacji i otwartej komunikacji, aby dziecko mogło nauczyć się nazwać i opisać swoje doświadczenia. Dopiero po osiągnięciu tego etapu samoświadomości można przejść do nauki strategii radzenia sobie z tymi wyzwaniami. Rozdzielenie tych dwóch etapów jest istotne, ponieważ pozwala dziecku najpierw zrozumieć i zaakceptować swoje unikalne potrzeby sensoryczne, bez natychmiastowego skupiania się na ich „naprawianiu”. Rodzice i opiekunowie powinni pamiętać, że ich rola polega na stworzeniu bezpiecznego środowiska do eksploracji i samopoznania, a następnie na dostarczeniu narzędzi i wsparcia w rozwijaniu umiejętności adaptacyjnych.
Z perspektywy dziecka
Rozpoznawanie wyzwań sensorycznych jest procesem złożonym, ponieważ dzieci często nie postrzegają swoich trudności w taki sam sposób jak dorośli. Dla wielu z nich ich unikalne reakcje na bodźce sensoryczne nie są problemem – to otoczenie, w tym rodzice, opiekunowie oraz środowisko przedszkolne i szkolne, może dostrzegać te wyzwania jako wymagające. Dla wielu dzieci trudności sensoryczne są naturalnym elementem ich codziennego życia. Choć są one integralną częścią ich doświadczeń, mogą czasami prowadzić do problemów w relacjach z innymi dziećmi i dorosłymi. Dzieci z nadwrażliwością sensoryczną często mają trudności z osiągnięciem równowagi w środowisku pełnym bodźców. Łatwo się przebodźcowują i przestymulowują, co może prowadzić do wycofania się, frustracji lub nawet wybuchów emocjonalnych. Te reakcje mogą być niezrozumiałe dla otoczenia, co utrudnia nawiązywanie i utrzymywanie relacji. W miarę jak dzieci wszechstronnie się rozwijają, zdobywają coraz większą wiedzę i świadomość na temat siebie oraz swojego unikalnego „oprogramowania”. Uczą się, jak rozpoznawać swoje potrzeby i ograniczenia, a także odkrywają swoistą „instrukcję obsługi”, która pomaga im radzić sobie z codziennymi wyzwaniami.
Z perspektywy rodzica
Rodzice dzieci z wyzwaniami sensorycznymi stoją przed wyzwaniem, które wymaga szerokiej perspektywy. Istotne jest, aby patrzeć na dziecko nie tylko przez pryzmat jego trudności, ale dostrzegać jego całościowy rozwój i potencjał. Zrozumienie tego, jak dziecko odbiera bodźce, pozwala rodzicom lepiej dostosować środowisko domowe, co jest niezbędne dla komfortu i rozwoju dziecka (np. zabawki, drabinki, huśtawki, materace wyciszające). Rodzice mogą korzystać z wiedzy specjalistów, takich jak terapeuci integracji sensorycznej, pedagodzy, psychologowie, co pomaga w opracowaniu skutecznych strategii wsparcia. Kluczowym aspektem jest tutaj delikatne i empatyczne podejście do pokazywania tych wyzwań dziecku, bez etykietowania. Ważne jest, aby komunikować się z dzieckiem w sposób, który nie podkreśla jego inności, ale raczej pomaga mu zrozumieć i zaakceptować swoje cechy.
Z perspektywy opiekunów w szkole
Edukatorzy, nauczyciele i terapeuci odgrywają zasadniczą rolę w pracy z dziećmi i rodzicami, zwłaszcza w kontekście trudności sensorycznych. Ich zadanie polega na komunikowaniu potrzeb dziecka w sposób, który nie narusza relacji z rodzicami, lecz przeciwnie – buduje je z szacunkiem i uznaniem dla wysiłku, jaki rodzice wkładają w wychowanie. Wspieranie rodziców w ich wychowawczych potrzebach jest nieodzowne, ponieważ to oni są najważniejszymi opiekunami swoich dzieci. Jednocześnie edukatorzy muszą balansować między indywidualnymi potrzebami dziecka a wymaganiami całej grupy, która realizuje określone cele edukacyjne. To wymaga umiejętności dostrzegania wyzwań każdego dziecka, przy jednoczesnym zachowaniu spójności klasy.
Rola rodziców i samodzielna eksploracja – rozwój świadomości
Rodzice odgry...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
