Tego rodzaju objawy pojawiają się także jako następstwo powikłań po ostrych wirusowych chorobach wieku dziecięcego, takich jak: świnka, odra1 i różyczka.
POLECAMY
Jeśli dziecko nie było szczepione, trzeba poinformować rodziców o konieczności wykonania bezpiecznych szczepień MMR. To nazwa skojarzonej szczepionki, która pochodzi od pierwszych liter angielskich nazw chorób wirusowych: measles (odra), mumps (świnka) i rubella (różyczka). Jej skuteczność po podaniu dwóch dawek wynosi 98–99% i utrzymuje się do końca życia (Praktyczny przewodnik po szczepieniach ochronnych dla lekarzy i pielęgniarek 1, 2018).
Kinetoza (ang. motion sciness, MS; łac. kinetosis) nazywana potocznie chorobą lokomocyjną jest wywoływana podczas poruszania się różnymi środkami lokomocji.
Nie jest chorobą, ale specyficzną fizjologiczną reakcją organizmu w postaci zespołu dolegliwości, które pojawiają się podczas przemieszczania się różnymi środkami lokomocji.
Najczęściej występuje w czasie podroży autokarem, samochodem osobowym, samolotem, rejsu statkiem oraz przejażdżki kolejką górską. Jej odmiana pojawia się także podczas wizualnego poruszania się w wirtualnej rzeczywistości, czyli grania w gry komputerowe.
Ta nieprzyjemna dolegliwość rzadko dotyczy dzieci przed 1. i 2. r.ż. Dzieje się tak, ponieważ podróżują one w pozycji leżącej i nie obserwują zmian wizualnych w przestrzeni.
Kinetoza występuje zwykle wtedy, kiedy dziecko osiągnie pionową pozycję ciała. Natężenie dolegliwości wzrasta wraz z wiekiem i osiąga najwyższy poziom między 4. a 10. r.ż. Brak jest aktualnych danych dotyczących częstotliwości stwierdzania jej u dzieci. Statystyki podają, że około 30% populacji ogólnej odczuwa jej objawy, a 5% źle lub bardzo źle znosi podróż.
Badania S. Goddard Blythe wykazały, że choroba lokomocyjna jest normą do 10. r.ż. (Goddard Blythe, 2011, s. 372).
Na kinetozę cierpią przede wszystkim młodsze dzieci i „nie wyrasta z niej” co dziesiąte dziecko. Szczególne jej nasilenie występuje w wieku 6–10 lat.
Choroba lokomocyjna związana jest ze złym ogólnym samopoczuciem organizmu, a jej objawy, o czym powinni wiedzieć rodzice, są zbliżone do tych, które występują w zapaleniu błędnika i w czasie chorób zakaźnych. Natomiast symptomy występują już w kilka minut po rozpoczęciu podróży, a ich intensywność narasta. Wywołuje reakcje somatyczne organizmu, takie jak: mdłości, torsje i bóle głowy, co powoduje ogólne osłabienie dziecka. Inne, równie charakterystyczne symptomy kinetozy to: bladość skóry, bóle brzucha i biegunka, zawroty głowy, przyspieszony oddech i nasilające się pocenie, utrata apetytu oraz ogólne złe samopoczucie, co w konsekwencji może prowadzić do omdleń, a nawet do zapaści (Morawiec-Szlandera, 2014, s. 16).
W przypadku dorosłych – kobiety chorują częściej niż mężczyźni, a szczególnie nasilone objawy występują u nich podczas miesiączki i w czasie ciąży (Goddard-Blythe, 2011, s. 227).
Podczas podróży określonym środkiem lokomocji układ wzrokowy rejestruje zmianę otoczenia, zaś mózg interpretuje te wrażenia jako ruch. Natomiast błędnik w uchu wewnętrznym reaguje, mimo że nie odbiera zmian położenia ciała, które jest nieruchome. Zaś organizm mimo to jest wrażliwy na siły związane z przyspieszeniem i hamowaniem pojazdu. Mamy tu do czynienia ze specyficzną reakcją na niespójne informacje z otoczenia.
Innymi słowy, w kinetozie występuje wysyłanie sprzecznych sygnałów do mózgu z oczu, z błędnika oraz narządu ruchu.
U dzieci kinetoza manifestuje się w różny sposób. Te z zaburzeniami przedsionkowymi odczuwają zawroty głowy, nudności i ucisk w żołądku. Mają tendencję do torsji lub wymiotują w momencie przyspieszenia i hamowania pojazdu. Na niektóre z nich awersyjnie działa patrzenie na inne pojazdy w ruchu, zmiany jego prędkości czy też pokonywanie nierówności terenu.
U wielu dzieci po zatrzymaniu się i wyjściu z samochodu mogą być widoczne problemy z równowagą i koordynacją ruchową.
Dzieci z zaburzeniami błędnika podczas podróży odczuwają senność, często ziewają i zgłaszają zawroty głowy oraz mdłości.
Istnieje wiele hipotez dotyczących przyczyn choroby lokomocyjnej.
Większość badaczy przedmiotu przyjmuje, że przyczyną MS jest reakcja organizmu na niezgodność bodźców, które w czasie podróży dochodzą do mózgu z różnych narządów zmysłów. Takich bodźców dostarczają: wzrok, błędnik (czyli narząd równowagi znajdujący się w uchu wewnętrznym) oraz receptory czucia głębokiego znajdujące się w mięśniach, stawach i skórze. Jeśli informacje przekazywane do mózgu za pośrednictwem tych trzech układów zmysłowych pozostających ze sobą we wzajemnym powiązaniu są spójne, percepcja dotycząca ruchu (jego płaszczyzny, kierunku i natężenia) pozostaje względnie stała (Goddard-Blythe, 2011, s. 227).
Stosunkowo częstą przyczyną choroby lokomocyjnej może być nadreaktywność połączenia przedsionkowo-wzrokowego. Jeśli jest nasilona, samo patrzenie na szybki ruch, np. na kręcącą się karuzelę lub jadącą górską kolejkę, może wywołać u dziecka zawroty głowy lub mdłości. Powodem jest nadmierna aktywacja odruchu przysionkowo-ocznego (Biel, 2015, s. 95). J...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
Dołącz do 3000 + czytelników, którzy nieustannie pogłębiają swoją wiedzę z zakresu pracy z podopiecznym z zaburzeniami integracji sensorycznej.
Otrzymuj co 2 miesiące sprawdzone narzędzia diagnostyczno-terapeutyczne od ekspertów – praktyków. Rozszerzaj swój warsztat pracy z podopiecznym z różnorodnymi zaburzeniami rozwojowymi w każdym wieku.
