Dane zebrane podczas wywiadu
Ocena procesów sensorycznych rozpoczyna się zawsze od wywiadu z rodzicami dziecka, a dokładnie od wskazania głównego problemu, czyli z czym zgłaszają się do gabinetu. W tym wypadku była to zwiększona stymulacja oralna pod postacią gryzienia rękawów oraz kołnierzy bluzek. Nauczycielki ze szkoły zgłaszały, że rękawy były czasami mokre aż do łokci. Obserwuje się również zaślinione sznurki. Dodatkową trudnością zgłaszaną przez rodziców była słaba kaligrafia (motoryka mała) oraz unikanie zajęć wymagających ruchu jak wychowanie fizyczne czy dodatkowe zajęcia sportowe (trudności w obrębie motoryki dużej).
POLECAMY
Komentarz
Jak widać, zgłaszane liczne trudności obejmują różne zakresy życia dziecka. Po takim opisie zaczyna układać nam się obraz bardzo nieharmonijnego rozwoju chłopca, a taki opis sugeruje możliwe duże nasilenie problemów. Rodzice zgłaszają się do gabinetów integracji sensorycznej z jakiegoś konkretnego powodu, skupiają się na trudnościach, chcąc je możliwie jak najszybciej rozwiązać, dlatego naturalne jest rozpoczęcie rozmowy od wskazania problemów, jakie obserwują u dziecka. Tego też zazwyczaj oczekują rodzice. Jednak warto w tym miejscu dopytać również o czynności, które dziecko lubi, w których czuje się dobrze, które powodują u dziecka radość, które są jego pasją. Takie pytania mają na celu przypomnienie rodzicom, co jest mocną stroną ich dziecka. Natomiast nam pozwalają na podjęcie szybszej relacji terapeutycznej, co w sytuacji przeprowadzania diagnozy jest niezwykle cenne z uwagi na ograniczony czas, jaki możemy spędzić z pacjentem. Często to, jak my się zachowamy i jak przeprowadzamy diagnozę, ma wpływ na to, co zaobserwujemy u dziecka. Wykorzystywanie wiedzy o zainteresowaniach dziecka jest niezwykle istotne u dzieci, które początkowo mają wysoki poziom lęku w nowym miejscu. Dzięki tej wiedzy poprzez pozytywne emocje jesteśmy w stanie wpłynąć na redukcję lęku u dziecka.
Kontynuacja wywiadu
Następna część wywiadu obejmowała pytania standardowe dotyczące przebiegu rozwoju sensorycznego. Posiadam własny schemat zadawania pytań, który obejmuje uporządkowane informacje według układów sensorycznych. Takie prowadzenie wywiadu przyśpiesza pisanie diagnozy SI dzięki temu, że informacje mamy w jednym miejscu. Jeżeli podczas omawiania jednego układu pojawią się informacje dotyczące innego, to proszę rodziców o wspomnienie o tym za chwilę, gdy będzie omawiany dany układ: „jeszcze będziemy o tym rozmawiać” albo „za chwilkę zapytam o ten aspekt dokładniej, skupmy się na razie na ocenie tego, jak X przetwarza ruch”. Niekiedy sprawdza się również dzielenie kartki i notowanie niektórych zdań na marginesie, opatrzonych wykrzyknikiem, by dopytać o to jeszcze.
Być może to oczywiste, ale wywiad daje nam informacje o tym, jak zdaniem rodziców dziecko zachowuje się podczas zabaw, na przykład przedsionkowych. Takie spojrzenie na zebrane informacje pozwala nam przeanalizować, czy ja i rodzic mamy takie same spostrzeżenia, czy nasze obserwacje się pokrywają, czy faktycznie widzimy to samo zachowanie lub czy są one wstępem do analizy tego, skąd wynikają ewentualne różnice. Czy pojawiają się dlatego, że dziecko faktycznie zachowuje się w dwóch miejscach w dwojaki, zupełnie odmienny sposób, czy może rodzic neguje problemy dziecka i nie widzi jego trudności? Wtedy bardzo ważną naszą rolą będzie przeprowadzenie omówienia w taki sposób, by stać się niejako rzecznikiem dziecka, tzw. w literaturze zagranicznej adwokatem, by móc wpłynąć na akceptację dziecka i pośrednio – poczucie wartości.
W omawianym przypadku z wywiadu wynika, że chłopiec jest niechętny do zmian pozycji, nie lubi się wspinać. Jeżeli próbuje, to na własnych warunkach, gdy jest gotowy, wtedy zwiększa się szansa na akce...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
