Diagnoza przeprowadzana jest standaryzowanymi testami. Standaryzacja ta jest zależna od wieku pacjenta. Dzieci powyżej 4. roku życia diagnozowane są za pomocą Południowokalifornijskich Testów Integracji Sensorycznej oraz Polskich Standaryzowanych Testów Integracji Sensorycznej. Oba te narzędzia wymagają przestrzegania procedury prowadzenia testów oraz – w przypadku Polskich Standaryzowanych Testów Integracji Sensorycznej – wykorzystania skrzyni z pomocami niezbędnymi do przeprowadzenia diagnozy. Oba testy wymagają ukończenia szkolenia umożliwiającego diagnozowanie pacjentów wyżej wymienionymi narzędziami. U dzieci młodszych – od 11. miesiąca życia do 4 lat – podczas diagnozy możemy skorzystać z systemu KATIS. Jest to pierwszy na świecie program diagnostyczno-terapeutyczny stworzony dla dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej. Do przeprowadzania diagnozy za pomocą systemu KATIS wymagane jest ukończenie kursu umożliwiającego pracę tym systemem oraz zakup standaryzowanych pomocy. W celu przeprowadzenia diagnozy wykorzystujemy też wypełniane przez rodzica/opiekuna kwestionariusze sensomotoryczne dostosowane do wieku pacjenta i oceniające rozwój dziecka zgodnie z normami rozwojowymi występującymi w danej grupie wiekowej. Zarówno testy diagnostyczne, jak i kwestionariusze sensomotoryczne są podstawowymi składowymi oceny procesów rozwoju funkcji sensorycznych u danego dziecka.
W mojej ocenie istotnym i niezbędnym narzędziem w procesie diagnostycznym jest prawidłowo przeprowadzony wywiad z rodzicem/opiekunem dziecka. Niestety, prowadzenie wywiadu i zbieranie informacji o obrazie funkcjonowania i trudnościach dziecka nie jest ustandaryzowane. Forma przeprowadzenia diagnozy oraz składowe czasowe jej wykonania zależne są od poszczególnych placówek terapeutycznych. Każdy gabinet, przychodnia czy placówka sama wyznacza sobie kanony przeprowadzania diagnozy. Liczba spotkań, ich rodzaj oraz forma przekazywania diagnozy (ustna czy pisemna) wyznaczane są indywidualnie dla każdej placówki. Każdy terapeuta potrzebuje inną ilość czasu na przeprowadzenie badania, zależne to jest w dużej mierze od doświadczenia terapeuty, a także możliwości rozwojowych pacjenta.
|
Dobre praktyki prowadzenia wywiadu z rodzicem/opiekunem dziecka W mojej praktyce najlepiej sprawdza się następujący model:
|
Dla mnie jako diagnosty wywiad dotyczący dziecka jest pierwszym „obrazem” jego funkcjonowania oraz trudności. Zapoznanie się z nim powinno dać mi pierwszy opis dziecka. To rodzic/opiekun będący z dzieckiem od urodzenia da nam najlepszy opis jego funkcjonowania, który potem możemy zweryfikować podczas spotkań diagnostycznych z dzieckiem. Najlepszą formą odpowiedzi na pytania zawarte w wywiadzie jest wypełnienie go przez obojga opiekunów dziecka (gdy jest taka możliwość). W tej najbardziej dla nas komfortowej sytuacji otrzymujemy obraz funkcjonowania dziecka od obojga rodziców/opiekunów. W przypadku dzieci adopcyjnych zbieramy informacje o rozwoju dziecka od momentu przekazania go rodzicom oraz możliwe informacje z ośrodka adopcyjnego o wcześniejszym rozwoju dziecka
Rodzic/opiekun mający możliwość wypełnienia wywiadu w domu ma mniejszą dozę „stresu” wynikającego z formy „przepytywania” go w obecności terapeuty, ma także możliwość posiłkowania się chociażby książeczką zdrowia dziecka, filmami i zdjęciami z jego funkcjonowania lub także wypisami np. z szpitali, gdy odpowiada na pytanie dotyczące chorób i hospitalizacji. Pierwsze spotkanie rodzica/opiekuna z terapeutą powinno odbyć się w dogodnych warunkach, w możliwie spokojnym miejscu w gabinecie. Ważne jest, by w momencie omawiania wywiadu rodzicowi/opiekunowi nie towarzyszyło dziecko. Podczas wywiadu rodzic/opiekun powinien mieć także możliwość przekazania terapeucie do wglądu pozostałych opinii i dokumentów dotyczących funkcjonowania dziecka.
Każdy terapeuta w swojej pracy stale poszerza wywiad o dodatkowe pytania,...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
