Integracja bazowych systemów pozwala na prawidłowe kształtowanie i usprawnianie innych procesów odpowiedzialnych za rozwijanie się umiejętności wyższych, między innymi percepcji wzrokowej i słuchowej, a także koordynacji. Ich prawidłowa praca w zasadzie zależna jest od właściwej stymulacji dostarczonej przez bodźce dotykowe, a także przedsionkowo-proprioceptywne. Ma to niebagatelne znaczenie w procesie rozwoju wyższych funkcji mózgowych, do których można zaliczyć procesy poznawcze. Dzięki wprowadzeniu metody integracji sensorycznej istnieje możliwość modyfikacji oraz identyfikacji integracji systemów sensorycznych.
Procesy integracji sensorycznej w ośrodkowym układzie nerwowym przebiegają na różnych poziomach. Wielopłaszczyznowe informacje są odbierane w pniu mózgu, czyli na niższym poziomie, jak również w rdzeniu przedłużonym, tworze siatkowatym i móżdżku. Ich prawidłowy rozwój jest niesamowicie ważny z perspektywy późniejszego rozwoju ośrodków korowych, których celem jest nadzorowanie procesów tworzenia się odpowiednich funkcji wzrokowych, słuchowych i mowy. Dodając to wszystko do siebie, można odnaleźć bazę prawidłowego rozwoju oraz uczenia się, jak również nabywania umiejętności i przetwarzania ich. Mowa czynna (werbalna) znajduje się na czwartym, czyli ostatnim poziomie.
POLECAMY
Poziom 1
Na tym etapie odbywa się przetwarzanie bodźców przedsionkowych, proprioceptywnych, dotykowych oraz integracja odruchów niemowlęcych. Na tym etapie można również zauważyć koordynację systemu dotykowego ze smakowym i węchowym. Jest to bardzo ważny etap w życiu dziecka. Zmysły zapewniają zdobywanie doświadczenia, a także pierwsze odczucia emocjonalne (między innymi poczucie bezpieczeństwa). Można tu wymienić chociażby wrażenia przedsionkowe (kołysanie, noszenie, podnoszenie, obracanie), proprioceptywne (zmiana pozycji w leżeniu, etapy rozwoju psychoruchowego, takie jak pełzanie czy raczkowanie); dotykowe (kontakt fizyczny, czynności pielęgnacyjne) oraz ważną z perspektywy logopedycznej stymulację w strefie oralnej (ssanie, połykanie, żucie, intercepcja, odczuwanie bólu i temperatury). Pierwszy poziom powoduje u dziecka kształtowanie się generacji odpowiedniego napięcia mięśniowego zarówno w zakresie całego ciała, jak i sfery ustno-twarzowej, prawidłowych reakcji równoważnych, a także kontroli posturalnej, która wpływa na poruszanie się oraz kształtowanie orientacji wzrokowo-przestrzennej. Są to bazowe elementy do tworzenia się artykulacji występującej w mowie czynnej.
Poziom 2
Odpowiada za rozszerzanie systemów występujących na poziomie pierwszym – poszerzają się oddziaływania swojego ciała w sposób głęboki i powierzchowny, uaktywnia się schemat ciała; można zauważyć również pierwsze automatyzmy ruchowe, a także bardzo ważną umiejętność, jaką jest planowanie ruchu. Jest to preetap tworzenia się kinestezji artykulacyjnej. W tym etapie wrasta mowa czynna i bierna.
Poziom 3
W etapie trzecim zauważalne jest połączenie przede wszystkim zmysłu dotykowego oraz przedsionkowego i proprioceptywnego. Progres w zakresie motoryki dużej i małej powoduje wzrost sprawności narządu artykulacyjnego. Występuje dalsze usprawnianie wzrokowo-słuchowe, dużą rolę odgrywają także doskonalenie językowe oraz ekspresja werbalna. Ważnymi elementami, które pojawiają się w tym etapie, są: pamięć wzrokowa, pamięć słuchowa i słuch mowny.
Poziom 4
Jest ostatnim poziomem integrującym wszystkie poprzednie umiejętności. To właśnie w tym miejscu dokonuje się stymulacja międzypółkulowa; następuje również intensyfikacja procesów poznawczych poprzez różnorodność interpretacji bodźców zmysłowych. Wszystkie poprzednie umiejętności jeszcze bardziej i intensywnej się rozwijają. Dzięki maksymalnej kinestezji artykulacyjnej wymawianie wszystkich głosek staje się normatywn...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
