Trauma dziecięca, w tym wynikająca z hospitalizacji, może prowadzić do licznych zaburzeń rozwojowych, emocjonalnych i poznawczych, wpływając na funkcjonowanie systemu nerwowego. Terapia integracji sensorycznej stanowi jedną z form wspomagania neurorehabilitacji, opierając się na plastyczności mózgu i jego zdolności do reorganizacji pod wpływem kontrolowanej stymulacji sensorycznej. Celem niniejszego artykułu jest analiza skuteczności i mechanizmów działania terapii SI w pracy z dziećmi po doświadczeniach traumatycznych, w tym hospitalizacji. Uwzględniono dane empiryczne oraz teoretyczne podstawy neurobiologiczne. Wyniki wskazują, że odpowiednio prowadzona terapia SI może znacząco redukować objawy dysregulacji emocjonalnej, poprawiać zdolności adaptacyjne oraz wspierać integrację funkcji poznawczo-ruchowych.
Autor: Kamila Urbaniak
Zaburzenia praksji często w nomenklaturze opisuje się jako trudności z koordynacją. Można wyróżnić dwa typy występujących nieprawidłowości, mianowicie: apraksja i dyspraksja. Definicja dyspraksji odnosi się jako motorycznie uwarunkowane trudności o charakterze rozwojowym, wynikające z nieprawidłowego funkcjonowania struktur mózgowych odpowiedzialnych za planowanie i koordynację ruchów (przede wszystkim kory ciemieniowej, czołowej oraz połączeń między nimi), w konsekwencji czego występują zaburzenia w zakresie nabywania, automatyzacji i realizacji złożonych sekwencji ruchowych.
Trudności z przetwarzaniem bodźców sensorycznych dotykają coraz więcej dzieci. Nieprawidłowości z tym związane powiązane są z całym systemem funkcjonowania rodziny, ale przede wszystkim bezpośrednio osoby, która ma trudności z prawidłową regulacją bodźców docierających z otoczenia. Jednak może się zdarzyć sytuacja, że proces integrowania sensorycznego ma charakter wtórny – na przykład w wyniku występującej choroby, w konsekwencji przebiegu jej procesu czy leczenia. Jedną z wielu chorób przewlekłych mających duże znaczenie w aspekcie psychologiczno- -społeczno-emocjonalnym jest cukrzyca.
Metoda integracji sensorycznej jest jedną z najnowszych całościowych metod terapeutycznych stosowanych u dzieci z różnymi opóźnieniami w rozwoju psychoruchowym, które w konsekwencji wpływają na powstawanie trudności w nabywaniu umiejętności szkolnych. Metoda ta wyróżnia się przede wszystkim dużym naciskiem na stymulację trzech podstawowych zmysłów rozwijających się najwcześniej i dojrzewających w pierwszej kolejności, takich jak: zmysł dotykowy, proprioceptywny oraz przedsionkowy.