W naszych gabinetach coraz częściej pojawiają się dzieci, które oprócz zaburzeń integracji sensorycznej mierzą się również z innymi trudnościami. Jedną z nich są przetrwałe odruchy wczesnodziecięce. Wynikają one z niedojrzałości układu nerwowego i wpływają na to, jak będzie funkcjonowało dziecko. Zanim jednak bliżej przyjrzymy się kwestiom związanym z niedojrzałością neuromotoryczną, konieczne jest zwrócenie uwagi na to, jakie znaczenie dla naszego rozwoju ma układ nerwowy.
Terapeuci integracji sensorycznej spotkają się w swojej codziennej pracy z dziećmi z różnego rodzaju trudnościami, również z niepełnosprawnością wieloraką. Specyfika podejmowanych działań jest w takim przypadku zupełnie inna i konieczne jest holistyczne spojrzenie na dziecko, żeby móc właściwie określić, jakie ćwiczenia i aktywności będą dla niego najbardziej korzystne.
Zastanawiacie się czasem, z jakiego powodu nauczyciele sugerują rodzicom konsultacje z terapeutą integracji sensorycznej? Najczęściej są to trudności, które dostrzegają w obszarze nadruchliwości, koncentracji, ale również problem ze zrozumieniem przez dzieci kierowanych do nich komunikatów. Ten ostatni aspekt może być związany z zaburzeniami w zakresie zmysłu słuchu. Nie da się ukryć, że diagnoza tego obszaru jest dość trudna i bardzo często wymaga konsultacji również z innymi specjalistami, takimi jak laryngolog czy audiolog. Czasem również niezbędne okazuje się sprawdzenie, jak przebiega proces przetwarzania słuchowego, żeby wiedzieć dokładnie, z czego wynikają trudności prezentowane przez dziecko.
Diagnoza zaburzeń integracji sensorycznej jest pierwszym krokiem do udzielenia dziecku odpowiedniego wsparcia i wdrożenia właściwych oddziaływań terapeutycznych. Daje ona bowiem wskazówki do działania i pozwala wyznaczyć cele terapeutyczne. Dzięki właściwie przeprowadzonej diagnozie możliwe jest także opracowanie diety sensorycznej, która odpowiada potrzebom dziecka, jego możliwościom rozwojowym oraz daje szansę odpowiedniej stymulacji również w warunkach domowych i szkolnych.
Czy w swojej karierze terapeutycznej spotkaliście dzieci, które mają trudności z wykonaniem najprostszych ćwiczeń? Które nie panują nad swoim ciałem? Takie, którym trudno jest skoordynować swoje ruchy? Czy zastanawialiście się, co stoi za takimi trudnościami? Okazuje się, że często są to zaburzenia o charakterze dyspraksji. Rzadko jednak można się spotkać z taką informacją zamieszczoną w opinii. Dlaczego tak się dzieje? Dyspraksja nie tylko jest jednym z najtrudniejszych zaburzeń, jeśli chodzi o funkcjonowanie dziecka, ale jest to również zaburzenie trudne dla terapeuty pod kątem diagnostycznym. Na polskim rynku niewiele jest publikacji, które w rzetelny sposób przedstawiają to zjawisko. Postaram się w tym miejscu nieco przybliżyć to zagadnienie i pokazać, jaki wpływ ma dyspraksja na życie i funkcjonowanie człowieka.
Któż z nas nie spotkał się z dzieckiem, które było przestymulowane? Pewnie niejednokrotnie sami jako terapeuci doprowadziliśmy do przestymulowania. Jest to zupełnie normalne, zwłaszcza na początku procesu terapeutycznego. Nie znamy jeszcze dokładnie dziecka i nie wiemy, w jaki sposób reaguje na poszczególne bodźce. Czasem okazuje się, że w trakcie zajęć gabinetowych dziecko mocno się kontroluje, a trudne i negatywne reakcje pojawiają się dopiero po wyjściu z gabinetu lub w domu. Konieczne jest więc zadbanie o sprawny przepływ informacji, żeby możliwe było zweryfikowanie, czy poszczególne aktywności wpływają niekorzystnie na układ nerwowy.
Układ przedsionkowy jest jednym ze zmysłów bliskich, co oznacza, że jego prawidłowe funkcjonowanie przyczynia się do właściwego rozwoju dziecka i wpływa na osiąganie przez nie wszystkich istotnych umiejętności. Mówi się nawet o tym, że nie ma terapii integracji sensorycznej bez ćwiczeń przedsionkowych. W każdym gabinecie znajduje się sprzęt dedykowany właśnie do stymulowania układu przedsionkowego. Najbardziej rozpoznawalna i znana wszystkim terapeutom jest platformowa podwieszana. Poniżej przedstawiono propozycje aktywności wraz z wyjaśnieniem, w jaki sposób można je wykonać z dzieckiem.
Coraz więcej rodziców zgłasza się do terapeutów integracji sensorycznej po pomoc, wsparcie i wskazówki. Dlaczego właściwie do nas przychodzą? Bo zachowania ich dzieci są trudne, niezrozumiałe i niepokojące. Często rodzice nie wiedzą, z czego to wszystko wynika. Jednocześnie ci sami rodzice otrzymują informacje zwrotne z przedszkola – okazuje się, że ich pociechy są za szybkie w działaniu, nie potrafią utrzymać odpowiedniego poziomu skupienia oraz zaczepiają innych. Chyba jednak najtrudniejszą dla rodzica jest ta sytuacja, kiedy słyszy, że jego dziecko bije, szczypie, gryzie, kopie lub popycha rówieśników. Na początku pojawia się więc myśl, że jest po prostu niegrzeczne i nieposłuszne. Jednak po chwili przychodzi refleksja, że może coś innego stoi za jego reakcjami. Warto zastanowić się nad tym, dlaczego niektóre dzieci zbyt dużo siły wykorzystują w zabawie czy w relacjach z innymi oraz jak można im w tym pomóc. Zastanowimy się także nad tym, co jest przyczyną tego stanu rzeczy.
W naszej codziennej pracy spotykamy się z dziećmi z różnego rodzaju zaburzeniami. Każde z zaburzeń niesie konkretne implikacje dla funkcjonowania dziecka i powoduje różnorodne trudności w życiu społecznym. Obok nadwrażliwości dotykowej, bardzo problematycznym zaburzeniem jest nadwrażliwość przedsionkowa. Dlaczego tak się dzieje i jakie objawy ona generuje oraz co może mieć największy wpływ na jej pojawienie? Poniżej przyjrzymy się bardzo szczegółowo tym trudnościom.
Dotyk jest jednym z najważniejszych zmysłów, niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania człowieka. Stanowi on bowiem bazę do kształtowania innych zmysłów oraz wielu umiejętności rozwojowych. Reguluje również sposób odbierania rzeczywistości przez człowieka oraz stanowi niewyczerpane źródło wszelkiego rodzaju bodźców oddziałujących na integrację sensomotoryczną i rozwój mózgu. Niestety, bardzo często dochodzi do nieprawidłowości w zakresie integracji sensorycznej w obrębie tego układu. Bardzo duża grupa dzieci trafia do naszych gabinetów z nadwrażliwością dotykową. Co to dokładnie jest, jak wpływa na zachowanie człowieka i w jaki sposób można usprawnić funkcjonowanie tego zmysłu? Na te pytania postaram się odpowiedzieć w tym artykule.
Integracja sensoryczna jest coraz bardziej powszechną metodą pracy z dziećmi. Daje ona szansę na lepsze zrozumienie młodego człowieka oraz problemów, które mu towarzyszą. Rodzice często zadają pytanie, czemu kiedyś tego typu trudności nie występowały. Istnieje kilka wyjaśnień. Okazuje się bowiem, że jedną z głównych przyczyn jest nadmierna liczba bodźców pojawiająca się w otoczeniu dziecka. Układ nerwowy młodego człowieka często nie jest na to gotowy i reaguje w nieodpowiedni sposób. Jednocześnie znacznie ograniczona została liczba swobodnych aktywności ruchowych. W artykule wskażemy sprawdzone metody pracy z rodzicami, niewymagające kupowania drogich gadżetów terapeutycznych.
Do gabinetu na diagnozę trafiła mama z dzieckiem z silnymi trudnościami z nadruchliwością oraz z zaburzeniami koncentracji uwagi. Dziecko było już diagnozowane pod kątem ADHD, jednak rodzice postanowili, że sprawdzą, jak wygląda sytuacja z integracją sensoryczną. Poniżej opis przypadku wraz z opisem podjętego działania terapeutycznego.
